COLUMNS WETHOUDERS
Heerlerheide
Op de Bok bij d’r Bok met een Bok!
Voor iemand uit Heerlerheide duidelijke taal. Kom je hier niet vandaan, dan begrijp je er niets van. Afgelopen week was ik bij John en Mir Vrolings. Ik ken John al vanuit een vorig arbeidszaam leven; vanuit de wereld van de re-integratie. We kwamen elkaar in 2019 weer tegen bij Groene Ster. Hij als eigenaar van Café-Zaal d’r Bok (sinds 2013) en ik als wethouder. In dit geval als buurtwethouder van Heksenberg. Sinds onze samenwerking zijn er zo’n 10 jaar verstreken en is er veel gebeurd. Sweet memories, maar ook al overleden collega’s. Herkenbaar voor een decennium dat verstrijkt. Het leven gaat niet alleen over rozen. Het leven van John en Mir is begonnen in Heerlerheide. Beiden zijn ze geboren en getogen in dit stadsdeel. Hartelijke mensen met een vooruitziende blik die al op baby-leeftijd gestalte kreeg. Daadkrachtig, ondernemend en laten er geen gras over groeien. Kwamen elkaar al tegen in het Consultatiebureau. En ze waren zoals men zo mooi zegt, voor elkaar in de wieg gelegd. En in dit geval is de wieg uitgegroeid naar iets groters. D’r Bok is een toegankelijk café; letterlijk en figuurlijk, met een flinke zaal erbij. Het café-gedeelte was nu ivm corona gesloten en gelukkig kan er nu gebruik gemaakt worden van het zalengedeelte en het grote terras. Ook hier staat een gezellige tap. ‘We zijn bevoorrecht’, zei John. ‘Niet iedereen heeft dat in deze tijd’. Veel verenigingen hebben er hun stamlokaal. John vertelde over de amusewandeling die in de maak is en die je naar markante plekjes leidt in Heerlerheide. Daar verheug ik me op. Goed initiatief. Ik begon met John het gesprek en gaandeweg schoven er andere gasten aan. Heerlijk zo’n Stammtisch. En mijn glas water veranderde opeens in een Bokbier. Één voor de goede orde… met een accent erop. Iemand dacht dat ik van een blad was, omdat ik John wat vragen stelde. ‘Bent u van de krant’? Ook schoof toevallig nog een oud-college aan; Denny, die niet precies wist wat ik nu deed. Mijn gezicht kwam eenieder bekend voor, maar daar bleef het dan ook bij. Wel werd vaker de link naar Groene Ster gemaakt. Nu is het toeval dat ik een schoonbroer heb die vroeger, lang geleden, profvoetballer was bij Roda en de familie van mijn zus erg met voetbal bezig was, ook met Groene Ster, maar zelf ben ik niet zo sportief. Mijn sportiviteit probeer ik op een andere manier tot uiting te brengen. Ik probeer sportief te reageren en iedereen de ruimte te geven. In deze coronatijd komt me dit goed van pas. En niet iedereen kan een winnaar zijn. Als onbekende speler in dit vrolijke gezelschap voelde ik me als een vis in het water. John en Mir waren de sterspelers en ik de vrolijke invaller. Heerlijk met een Bok op dit terras. Ik ging naar huis in ‘the winning mood’.
|
Augustus
|
Adriane Keulen
|
Over beperkingen en over luxe!
De Lokale Inclusie Agenda. Deze term is bedacht door de Rijksoverheid. Wat houdt dit nu precies in? Het betreft een plan - in ons geval van Heerlen - om iedereen volwaardig te laten meedoen in onze samenleving. Het gaat hierbij om mensen met een beperking; met een fysieke en/of mentale beperking.
‘Beperking’ vind ik altijd een wat moeilijk woord. Maar als je niet man en paard noemt, is er ook geen aandacht voor en ligt er de focus niet op. Want wie is beperkt? Degene die de ander niet respecteert met een beperking, is naar mijn mening nog het meest beperkt. U begrijpt wel waar ik op doel. Met elkaar moeten we het verschil maken. Dus die Lokale Inclusie Agenda gaat over een ieder in de stad, over een ieder in Heerlerheide. Iedereen voor elkaar!
Als voormalig arbeidsdeskundige bij o.a. het UWV en als leidinggevende bij het voormalig Sociaal Werkvoorzieningsbedrijf Licom is het niet vreemd, dat ik dit onderdeel van mijn portefeuille een heel warm hart toedraag. Het gaat hierbij onder meer om toegankelijkheid van gebouwen, van evenementen, van de openbare ruimte, maar zeker ook om bejegening en bewustwording. Samen met de cliëntenraad gehandicapten Heerlen doen we al veel, maar het kan altijd beter. Afgelopen week heb ik met Diny uit Heerlerheide en nog een aantal bestuursleden van de cliëntenraad door de stad gelopen om samen te bezien wat er nog allemaal moet gebeuren. Genoeg werk te doen. Ervaringsdeskundigen - dit geldt trouwens in alle geledingen - zijn van onschatbare waarde. Van een grote toegevoegde waarde was ook de dansvoorstelling, van een jongedame, die ik begin juli bijwoonde in het Cultuurhuis. De danseres woont in Heksenberg en heet Sharon. Sharon is docente dans. Zij had een voorstelling gemaakt speciaal voor doven en slechthorenden. In augustus, na mijn vakantie, praat ik met haar verder over een mogelijk vervolg. Over beperkingen en vakantie gesproken.
Bij het ter perse gaan van deze column ben ik weer terug van een aantal dagen Zeeland. Het schrijven van deze column is gebeurd in een Zeeuws familiehotel in een luxe kamer. Tenminste dat stond op de site. Er was inderdaad Netflix en airco, maar verder kon je je kont niet keren. Nu zat ik ook echt te wachten op Netflix, daar ga je toch voor naar de kust. Ik was gevallen voor het woord ‘luxe’. De koffers konden echter niet worden uitgestald en er was geen enkele kast aanwezig. Je moest een beetje langs elkaar heen schuifelen, zoals je dat vroeger deed in discotheken. De lift was nog in aanbouw. Er was een gat in de gang waar de lift nog in moest komen. Om ons heen werd er flink verbouwd. De drie stevige en hoge trappen (pfff, pfff) waren nog zichtbaar van beton en de bekleding bestond - zeer terecht - uit een oranje waarschuwingslint. We moesten er wel om lachen. Ik neem altijd veel te veel mee en dat heb ik geweten. Mijn man trouwens ook. Dat heeft eigenlijk twee redenen; ik kan moeilijk kiezen uit wat ik mee wil nemen en ik heb een bloedhekel aan het inpakken van koffers. Dus gooi ik er zoveel mogelijk in. Maar goed: ‘beter mee verlegen, dan om verlegen’.
Ik wens u een fijne en luxe vakantie toe!
‘Beperking’ vind ik altijd een wat moeilijk woord. Maar als je niet man en paard noemt, is er ook geen aandacht voor en ligt er de focus niet op. Want wie is beperkt? Degene die de ander niet respecteert met een beperking, is naar mijn mening nog het meest beperkt. U begrijpt wel waar ik op doel. Met elkaar moeten we het verschil maken. Dus die Lokale Inclusie Agenda gaat over een ieder in de stad, over een ieder in Heerlerheide. Iedereen voor elkaar!
Als voormalig arbeidsdeskundige bij o.a. het UWV en als leidinggevende bij het voormalig Sociaal Werkvoorzieningsbedrijf Licom is het niet vreemd, dat ik dit onderdeel van mijn portefeuille een heel warm hart toedraag. Het gaat hierbij onder meer om toegankelijkheid van gebouwen, van evenementen, van de openbare ruimte, maar zeker ook om bejegening en bewustwording. Samen met de cliëntenraad gehandicapten Heerlen doen we al veel, maar het kan altijd beter. Afgelopen week heb ik met Diny uit Heerlerheide en nog een aantal bestuursleden van de cliëntenraad door de stad gelopen om samen te bezien wat er nog allemaal moet gebeuren. Genoeg werk te doen. Ervaringsdeskundigen - dit geldt trouwens in alle geledingen - zijn van onschatbare waarde. Van een grote toegevoegde waarde was ook de dansvoorstelling, van een jongedame, die ik begin juli bijwoonde in het Cultuurhuis. De danseres woont in Heksenberg en heet Sharon. Sharon is docente dans. Zij had een voorstelling gemaakt speciaal voor doven en slechthorenden. In augustus, na mijn vakantie, praat ik met haar verder over een mogelijk vervolg. Over beperkingen en vakantie gesproken.
Bij het ter perse gaan van deze column ben ik weer terug van een aantal dagen Zeeland. Het schrijven van deze column is gebeurd in een Zeeuws familiehotel in een luxe kamer. Tenminste dat stond op de site. Er was inderdaad Netflix en airco, maar verder kon je je kont niet keren. Nu zat ik ook echt te wachten op Netflix, daar ga je toch voor naar de kust. Ik was gevallen voor het woord ‘luxe’. De koffers konden echter niet worden uitgestald en er was geen enkele kast aanwezig. Je moest een beetje langs elkaar heen schuifelen, zoals je dat vroeger deed in discotheken. De lift was nog in aanbouw. Er was een gat in de gang waar de lift nog in moest komen. Om ons heen werd er flink verbouwd. De drie stevige en hoge trappen (pfff, pfff) waren nog zichtbaar van beton en de bekleding bestond - zeer terecht - uit een oranje waarschuwingslint. We moesten er wel om lachen. Ik neem altijd veel te veel mee en dat heb ik geweten. Mijn man trouwens ook. Dat heeft eigenlijk twee redenen; ik kan moeilijk kiezen uit wat ik mee wil nemen en ik heb een bloedhekel aan het inpakken van koffers. Dus gooi ik er zoveel mogelijk in. Maar goed: ‘beter mee verlegen, dan om verlegen’.
Ik wens u een fijne en luxe vakantie toe!
|
Juli
|
Adriane Keulen
|
Verrassing, ongeloof en boosheid: de een is niet de ander!
Deze week was ik blij verrast. Voor ons huis wordt er gewerkt aan de gasleiding. Tot mijn verbazing
zag ik een vrolijke jonge dame in de sleuf staan spitten. Ik sprak haar aan en zei dat ze me opviel. ‘Wat
leuk dat je me aanspreekt’, zei ze. En ze vertelde vol trots en met veel sprankeling over haar
buitenwerk. Ik werd er oprecht vrolijk van en was geraakt door haar positiviteit. Ze heette Cato en dat
lijkt op cadeau. Dus een cadeautje op deze dag. Het viel me ook op dat ik het zo bijzonder vond. Het
is tenslotte nog steeds niet alledaags om een vrouw dit werk te zien doen.
Zo hebben we allemaal ons referentiekader en onze denkbeelden. Soms ook gewoon diepgewortelde
vooroordelen. Mijn vader werkte vroeger bij Openbare Werken bij de voormalige gemeente
Hoensbroek. Hij reed in die tijd met name op de kolkenzuiger en vuilniswagen. Tijdens mijn studie en
eerste werkjaren werd ik er vaker op aangesproken: ‘goh wat bijzonder dat jij zo goed kan leren als
dochter van een vuilnisman en opmerkelijk dat je zover bent gekomen ’. De eerste opmerking leidde
tot ongeloof en de tweede tot heel veel boosheid bij mij. Wat een arrogantie dacht ik.
Omhooggevallen types
Ik heb nog steeds een bloedhekel aan omhooggevallen types. Mijn vader, inmiddels al jaren
overleden, kon heel goed leren. Maar moest, als zovelen vroeger, na de lagere school gaan werken.
Hij kon heel veel, was erg handig, en heeft menige oprit in de wijde omtrek gelegd. Toen ik mijn man
leerde kennen, kregen deze gevoelens van mij weer een andere invalshoek. Hij was advocaat.
Advocaten worden vaak gezien als mensen die veel geld verdienen en alleen maar op eigen gewin uit
zijn. En die zullen er zeker zijn, zoals in vele beroepen voorkomt. Maar mijn man was werkzaam in de
sociale advocatuur en daar verdien je echt niet het grote geld. In dit werkveld wordt hard gewerkt
voor mensen die een laag inkomen hebben. De vrouwelijke grondwerker, de vuilnisman en de
advocaat verrichten waardevol werk dat broodnodig is. Gelukkig zijn we allemaal verschillend, maar
wel gelijkwaardig en belangrijk. Laat u verrassen, maar probeer los te komen van etiketten die u te
snel op mensen plakt. De een is niet de ander. Echter als je er bij mij zelf voor zorgt dat je het etiket
‘omhooggevallen’ krijgt, dan laat ik me niet meer verrassen door ongeloof of boosheid. Ik wissel hier
afstandelijkheid en bekrompenheid voor in
zag ik een vrolijke jonge dame in de sleuf staan spitten. Ik sprak haar aan en zei dat ze me opviel. ‘Wat
leuk dat je me aanspreekt’, zei ze. En ze vertelde vol trots en met veel sprankeling over haar
buitenwerk. Ik werd er oprecht vrolijk van en was geraakt door haar positiviteit. Ze heette Cato en dat
lijkt op cadeau. Dus een cadeautje op deze dag. Het viel me ook op dat ik het zo bijzonder vond. Het
is tenslotte nog steeds niet alledaags om een vrouw dit werk te zien doen.
Zo hebben we allemaal ons referentiekader en onze denkbeelden. Soms ook gewoon diepgewortelde
vooroordelen. Mijn vader werkte vroeger bij Openbare Werken bij de voormalige gemeente
Hoensbroek. Hij reed in die tijd met name op de kolkenzuiger en vuilniswagen. Tijdens mijn studie en
eerste werkjaren werd ik er vaker op aangesproken: ‘goh wat bijzonder dat jij zo goed kan leren als
dochter van een vuilnisman en opmerkelijk dat je zover bent gekomen ’. De eerste opmerking leidde
tot ongeloof en de tweede tot heel veel boosheid bij mij. Wat een arrogantie dacht ik.
Omhooggevallen types
Ik heb nog steeds een bloedhekel aan omhooggevallen types. Mijn vader, inmiddels al jaren
overleden, kon heel goed leren. Maar moest, als zovelen vroeger, na de lagere school gaan werken.
Hij kon heel veel, was erg handig, en heeft menige oprit in de wijde omtrek gelegd. Toen ik mijn man
leerde kennen, kregen deze gevoelens van mij weer een andere invalshoek. Hij was advocaat.
Advocaten worden vaak gezien als mensen die veel geld verdienen en alleen maar op eigen gewin uit
zijn. En die zullen er zeker zijn, zoals in vele beroepen voorkomt. Maar mijn man was werkzaam in de
sociale advocatuur en daar verdien je echt niet het grote geld. In dit werkveld wordt hard gewerkt
voor mensen die een laag inkomen hebben. De vrouwelijke grondwerker, de vuilnisman en de
advocaat verrichten waardevol werk dat broodnodig is. Gelukkig zijn we allemaal verschillend, maar
wel gelijkwaardig en belangrijk. Laat u verrassen, maar probeer los te komen van etiketten die u te
snel op mensen plakt. De een is niet de ander. Echter als je er bij mij zelf voor zorgt dat je het etiket
‘omhooggevallen’ krijgt, dan laat ik me niet meer verrassen door ongeloof of boosheid. Ik wissel hier
afstandelijkheid en bekrompenheid voor in
|
Juni
|
Adriane Keulen
|
Manusje-van-alles
Ik weet niet hoe u erover denkt, maar voor mij is dit een eretitel. Afgelopen twee weken heb ik het al
een paar keer gehoord. Mensen gaven zelf aan; ‘ik ben een soort Manusje-van-alles’. Het werd gezegd
uit trots om aan te geven dat ze bereid zijn om te helpen en niet bang zijn om aan te pakken. Het zijn
allemaal mensen die niet denken en handelen vanuit systemen en protocollen, maar gericht zijn op
mensen en concrete resultaten. Het zijn gewoon bijzondere aanpakkers. Met de nadruk op bijzonder.
Zonder zichzelf op de borst te willen kloppen zijn ze vaak bescheiden, op de achtergrond en doen hun
ding. Deze Manusjes-van-alles verdienen voor mij een medaille. Ik zou die wel willen invoeren de
‘Manusmedaille’ voor de doeners in de buurten. Voor al die mannen en vrouwen die van wanten
weten en nooit iets teveel vinden. Afgelopen week sprak ik in Heerlerheide-Kom met de 40-jarige
René Coenen. Het was voor mij een verfrissende kennismaking met een betrokken aanpakker.
Geboren en getogen in Heerlerheide. Een greep uit zijn activiteiten. Hij is lid van scoutinggroep
Pytheas, bestuurslid van de Hengelsportvereniging in Heksenberg, controleur voor de sportvisserij
Nederland en lid van de carnavalsvereniging ‘Party People’. Als vrijwilliger houdt hij ook toezicht bij
evenementen zoals bij wielerwedstrijden of muziekfestivals. En verder is René nog bezig met zijn
straat, met de buurt. Afgelopen pasen heeft hij een grote paasactie op touw gezet voor de kinderen
in de buurt. Hij heeft samen met andere betrokken buurtgenoten wel zo’n 80 gezinnen bezocht met
een goed gevulde goodiebag. Zo’n 160 kinderen heeft de paashaas kunnen verblijden. Met 3 auto’s
gevuld met een echte paashaas en een hulp-paashaas gingen ze op pad. En de goodiebag was gevuld
door o.a. Plus Linssen, Plus Quaedvlieg, Bakkerij Voncken en ondernemersvereniging Heerlerheide. Ik
kan hier niet alle sponsoren vernoemen. Maar wat ik wil aangeven, is dat dit een prachtige
samenwerking was van verschillende partijen, van betrokken buurtgenoten samen met verenigingen
en ondernemers. Ondernemers met hart voor hun zaak, voor hun klanten en de buurt. Toppers.
Daarna was ik bij Ter Eyck en ook daar hoorde ik deze eretitel. Ik was er om een ‘bezoekunit’ te
openen. Ik vroeg iets over de inrichting. En toen zei een dame, dat heb ik samen met Rd4 gedaan. ‘Ik
ben voor alles in’. Ze straalde en zei: ‘ik ben een Manusje-van-alles’.
Privé weet ik me gelukkig ook omringd door kordate Manusjes. Afgelopen week kregen wij onze auto
niet meer aan de praat. Mijn man en ik hebben langere tijd voor Albert Heijn in de auto zitten
‘hannesen’. Het lukte niet. Gelukkig een lieve waardevolle neef van mij gebeld en het was weer snel
gepiept. Enigszins opgelaten weer snel naar huis en samen bij ons een kop koffie gedronken. Hulde
aan alle ‘Manusjes’. Wilt u reageren, mail naar a.keulen@heerlen.nl
een paar keer gehoord. Mensen gaven zelf aan; ‘ik ben een soort Manusje-van-alles’. Het werd gezegd
uit trots om aan te geven dat ze bereid zijn om te helpen en niet bang zijn om aan te pakken. Het zijn
allemaal mensen die niet denken en handelen vanuit systemen en protocollen, maar gericht zijn op
mensen en concrete resultaten. Het zijn gewoon bijzondere aanpakkers. Met de nadruk op bijzonder.
Zonder zichzelf op de borst te willen kloppen zijn ze vaak bescheiden, op de achtergrond en doen hun
ding. Deze Manusjes-van-alles verdienen voor mij een medaille. Ik zou die wel willen invoeren de
‘Manusmedaille’ voor de doeners in de buurten. Voor al die mannen en vrouwen die van wanten
weten en nooit iets teveel vinden. Afgelopen week sprak ik in Heerlerheide-Kom met de 40-jarige
René Coenen. Het was voor mij een verfrissende kennismaking met een betrokken aanpakker.
Geboren en getogen in Heerlerheide. Een greep uit zijn activiteiten. Hij is lid van scoutinggroep
Pytheas, bestuurslid van de Hengelsportvereniging in Heksenberg, controleur voor de sportvisserij
Nederland en lid van de carnavalsvereniging ‘Party People’. Als vrijwilliger houdt hij ook toezicht bij
evenementen zoals bij wielerwedstrijden of muziekfestivals. En verder is René nog bezig met zijn
straat, met de buurt. Afgelopen pasen heeft hij een grote paasactie op touw gezet voor de kinderen
in de buurt. Hij heeft samen met andere betrokken buurtgenoten wel zo’n 80 gezinnen bezocht met
een goed gevulde goodiebag. Zo’n 160 kinderen heeft de paashaas kunnen verblijden. Met 3 auto’s
gevuld met een echte paashaas en een hulp-paashaas gingen ze op pad. En de goodiebag was gevuld
door o.a. Plus Linssen, Plus Quaedvlieg, Bakkerij Voncken en ondernemersvereniging Heerlerheide. Ik
kan hier niet alle sponsoren vernoemen. Maar wat ik wil aangeven, is dat dit een prachtige
samenwerking was van verschillende partijen, van betrokken buurtgenoten samen met verenigingen
en ondernemers. Ondernemers met hart voor hun zaak, voor hun klanten en de buurt. Toppers.
Daarna was ik bij Ter Eyck en ook daar hoorde ik deze eretitel. Ik was er om een ‘bezoekunit’ te
openen. Ik vroeg iets over de inrichting. En toen zei een dame, dat heb ik samen met Rd4 gedaan. ‘Ik
ben voor alles in’. Ze straalde en zei: ‘ik ben een Manusje-van-alles’.
Privé weet ik me gelukkig ook omringd door kordate Manusjes. Afgelopen week kregen wij onze auto
niet meer aan de praat. Mijn man en ik hebben langere tijd voor Albert Heijn in de auto zitten
‘hannesen’. Het lukte niet. Gelukkig een lieve waardevolle neef van mij gebeld en het was weer snel
gepiept. Enigszins opgelaten weer snel naar huis en samen bij ons een kop koffie gedronken. Hulde
aan alle ‘Manusjes’. Wilt u reageren, mail naar a.keulen@heerlen.nl
|
Mei
|
Adriane Keulen
|
Spaarpot met unieke momenten
Kent u Edelweiss? “Jazeker, Christopher Plummer als kapitein Von Trapp met al die kinderen. Waarbij
Julie Andrews het kindermeisje speelde. Dat is lang geleden. Het is een lied met de gelijknamige titel
uit de ‘Sound of Music’ uit 1965.” Een memorabele musical.
De ouderen onder ons en de natuurliefhebbers associëren de Edelweiss met een plant uit de Alpen,
vaak herinneringen oproepend aan ‘Heimatfilms’.
Maar de muziekliefhebbers en bewoners van Heksenberg, van Heerlerheide kennen Edelweiss als een
jachthoorn- en trompetterkorps. Als buurtwethouder van Heksenberg kwam ik laatst in het
gemeenschapshuis in gesprek met de enthousiaste voorzitter van Edelweiss. Mooi gesprek met een
opvallend jonge voorzitter. Hij vertelde heel enthousiast over zijn korps en over de leden die variëren
in de leeftijd van 8 tot 70 jaar. Edelweiss staat trouwens ook internationaal op de kaart. Ik wist het
wel al, maar hij vertelde er zo vol passie over, dat ik dacht wat knap om dit voor elkaar te krijgen.
Ze maken niet alleen muziek, maar marcheren tegelijkertijd. U kunt zich voorstellen hoe moeilijk dit
is. Je moet de juiste toon zien te raken en niet uit de pas lopen.
Dit jaar bestaat het korps 60 jaar en een feestweekend in mei is in aantocht. Heerlerheide wordt
hiermee op een prachtige manier op de kaart gezet. Nu kun je je op verschillende manieren op de
kaart zetten. Zo kom ik in Heerlerheide steeds maar weer mooie dingen tegen. Even een
tussenopmerking: nu moet u niet denken, dat ik alleen maar door Heerlerheide struin, maar ik vind
het leuk omdat ik in dit blad schrijf om mijn ervaringen en ontmoetingen met u vanuit Heerlerheide
te delen.
Drie weken geleden was ik uitgenodigd in het Corneliushuis voor een bijeenkomst over eenzaamheid
en ouderenbeleid en ook daar zaten geëngageerde mensen bij elkaar die geïnteresseerd waren in
elkaar en in hun toekomst. En weer was ik onder de indruk van de gastvrije ontvangst op deze locatie.
Maar ik leer nog steeds bij en mijn spaarpot met unieke momenten ben ik nog steeds aan het vullen.
Voor de eerste keer (ja, sorry is echt waar) was ik in dienstencentrum ‘de Vogelsanck’ in de Passart.
Een gezellige locatie met een grote diversiteit aan activiteiten. En wat me hier weer opviel was dat de
vrijwilligers en de andere medewerkers ook zo enorm gedreven waren. Dit was een bijzonder
moment waarbij ik bovendien kennis heb mogen maken met enthousiaste bezoekers. Maar met een
knipoog mag ik zeggen, stoor ze niet bij het kaarten of bij het biljarten. Tenslotte komt niet iedereen
om naar het verhaal van de wethouder te luisteren. Gelukkig maar. Ik heb in ieder geval beloofd om
het niet bij dit ene unieke bezoek te laten.
Julie Andrews het kindermeisje speelde. Dat is lang geleden. Het is een lied met de gelijknamige titel
uit de ‘Sound of Music’ uit 1965.” Een memorabele musical.
De ouderen onder ons en de natuurliefhebbers associëren de Edelweiss met een plant uit de Alpen,
vaak herinneringen oproepend aan ‘Heimatfilms’.
Maar de muziekliefhebbers en bewoners van Heksenberg, van Heerlerheide kennen Edelweiss als een
jachthoorn- en trompetterkorps. Als buurtwethouder van Heksenberg kwam ik laatst in het
gemeenschapshuis in gesprek met de enthousiaste voorzitter van Edelweiss. Mooi gesprek met een
opvallend jonge voorzitter. Hij vertelde heel enthousiast over zijn korps en over de leden die variëren
in de leeftijd van 8 tot 70 jaar. Edelweiss staat trouwens ook internationaal op de kaart. Ik wist het
wel al, maar hij vertelde er zo vol passie over, dat ik dacht wat knap om dit voor elkaar te krijgen.
Ze maken niet alleen muziek, maar marcheren tegelijkertijd. U kunt zich voorstellen hoe moeilijk dit
is. Je moet de juiste toon zien te raken en niet uit de pas lopen.
Dit jaar bestaat het korps 60 jaar en een feestweekend in mei is in aantocht. Heerlerheide wordt
hiermee op een prachtige manier op de kaart gezet. Nu kun je je op verschillende manieren op de
kaart zetten. Zo kom ik in Heerlerheide steeds maar weer mooie dingen tegen. Even een
tussenopmerking: nu moet u niet denken, dat ik alleen maar door Heerlerheide struin, maar ik vind
het leuk omdat ik in dit blad schrijf om mijn ervaringen en ontmoetingen met u vanuit Heerlerheide
te delen.
Drie weken geleden was ik uitgenodigd in het Corneliushuis voor een bijeenkomst over eenzaamheid
en ouderenbeleid en ook daar zaten geëngageerde mensen bij elkaar die geïnteresseerd waren in
elkaar en in hun toekomst. En weer was ik onder de indruk van de gastvrije ontvangst op deze locatie.
Maar ik leer nog steeds bij en mijn spaarpot met unieke momenten ben ik nog steeds aan het vullen.
Voor de eerste keer (ja, sorry is echt waar) was ik in dienstencentrum ‘de Vogelsanck’ in de Passart.
Een gezellige locatie met een grote diversiteit aan activiteiten. En wat me hier weer opviel was dat de
vrijwilligers en de andere medewerkers ook zo enorm gedreven waren. Dit was een bijzonder
moment waarbij ik bovendien kennis heb mogen maken met enthousiaste bezoekers. Maar met een
knipoog mag ik zeggen, stoor ze niet bij het kaarten of bij het biljarten. Tenslotte komt niet iedereen
om naar het verhaal van de wethouder te luisteren. Gelukkig maar. Ik heb in ieder geval beloofd om
het niet bij dit ene unieke bezoek te laten.
|
April
|
Adriane Keulen
|
Het nieuwe houvast!
Hoe houden we elkaar vast? Er gebeurt nu zoveel om ons heen. We mogen niet meer in elkaars nabijheid komen. We moeten op fysieke afstand blijven van onze dierbaren. En daarnaast zijn er hardwerkende mensen die voor ons aan het front staan. We zijn met zijn allen in een ‘verkeerde film’ terecht gekomen. Wie had dit ooit verwacht? En dan hoop je dat een ieder zijn of haar verantwoordelijkheid neemt, zich fatsoenlijk gedraagt en er voor elkaar is. Mijn pleidooi voor respect en fatsoen houd ik vaker. En dat kun je nu gewoon doen door alle gegeven maatregelen op te volgen. Dit is van het allergrootste belang. Onderschat dit niet. Ben niet eigenwijs en zorg uit elkaars buurt te blijven als het niet nodig is. Ondersteun alle hulpverleners door thuis te blijven. De mensen die in de frontlinie staan, vragen ons dit nadrukkelijk. Respecteer dat. En word je gevraagd om (professioneel) bij te springen, aarzel niet.
En daarnaast ontstaan er heel veel mooie waardevolle initiatieven. Dit doet goed. Wat een solidariteit. Mensen die het moeilijk hebben, worden op diverse manieren ondersteund; met bloemen, kaartjes, liedjes, boodschappen, spandoeken, filmpjes, telefoontjes en appjes. Het is maar een kleine greep uit het creatieve arsenaal wat de laatste dagen voorbij is gekomen. Applaus.
Bij dit alles bedenk ik me hoe we ervoor kunnen zorgen dat we deze aandacht vasthouden voor de toekomst als we weer in een normale situatie komen. Elkaar letterlijk vasthouden is nu uit den boze, maar het besef en de verantwoordelijkheid om er voor elkaar te zijn, geeft nu het broodnodige houvast.
Hou vast aan respect, fatsoen en creativiteit!
En daarnaast ontstaan er heel veel mooie waardevolle initiatieven. Dit doet goed. Wat een solidariteit. Mensen die het moeilijk hebben, worden op diverse manieren ondersteund; met bloemen, kaartjes, liedjes, boodschappen, spandoeken, filmpjes, telefoontjes en appjes. Het is maar een kleine greep uit het creatieve arsenaal wat de laatste dagen voorbij is gekomen. Applaus.
Bij dit alles bedenk ik me hoe we ervoor kunnen zorgen dat we deze aandacht vasthouden voor de toekomst als we weer in een normale situatie komen. Elkaar letterlijk vasthouden is nu uit den boze, maar het besef en de verantwoordelijkheid om er voor elkaar te zijn, geeft nu het broodnodige houvast.
Hou vast aan respect, fatsoen en creativiteit!
|
Maart
|
Adriane Keulen
|
Copyright 2020 Ouderen Partij Heerlen © All Rights Reserved