2019 Nieuwsarchief
Hieronder treft u alle nieuwsberichten van het 2019 aan.
De nieuwe voorzitter stelt zich voor
|
Mijn naam is Huub Strolenberg. Ik ben 59 jaar getrouwd met een lieve vrouw Yvonne en woon in Palemig. Samen hebben we 5 kinderen, Natascha, Janneke, Koen, Evelien en Nicolle. We hebben een hond Bella en genieten van een rijk en druk leven. inds 1982 ben ik werkzaam voor APG waar ik diverse functies heb gehad en sinds 2019 werkzaam ben als DevOp Engineer. |
|
Als lid van Ouderen Partij Heerlen lees je natuurlijk ook de nieuwsbrief ‘OPH AKTUEEL’. Laatst las ik dat ze op zoek waren naar een aantal bestuursleden. Ik heb geen moment getwijfeld en ben meteen in de pen geklommen om mijn dienstbaarheid kenbaar te maken. Het leek me mooi om deel uit te maken van de OPH. Zij timmeren de laatste jaren behoorlijk aan de weg en kijken tegelijk ook ver vooruit. Ik heb aan een aantal bestuursvergaderingen van de OPH mogen deelnemen en mijn mening is niet veranderd. Sterker nog, als je kijkt naar al deze vrijwilligers die de fractieleden en wethouders ontzorgen, dan ben ik trots om hier deel van uit te maken.
Vanaf mijn 18de stem ik voor de landelijke politiek en vanaf mijn 22ste voor de Heerlense politiek. Ik heb altijd buurt overschrijdend gewerkt en dat is in de politiek niet anders. Ik ben voor één stad en dat is één Heerlen waarin we met 18 buurten en alle culturen zullen moeten samenwerken om als bewoners trots te zijn op Heerlen. Daar wil ik me voor inzetten. En niet te vergeten voor al die mensen die van Heerlen zo’n mooie stad hebben gemaakt.
Sinds 2002 doe ik her en der vrijwilligerswerk in Heerlen zoals het organiseren van diverse activiteiten, waaronder rommelmarkten, senioren uitstapjes, opruimdagen, maar ook buurt overschrijdende activiteiten. Als bestuurslid van de Wijkraad Palemig werd ik in 2010 door de voorzitter van de Stichting Wijkbeheer MSP gestrikt om de stichting te komen versterken als bestuurslid. Na een aantal jaren als secretaris en vervolgens penningmeester ben ik 3 jaar geleden benoemd tot voorzitter met als doel een jong en dynamisch bestuur neer te zetten. Het heeft even geduurd maar dan heb je ook wat! Er staat nu een jong en dynamisch goedwerkend team dat het bestuur vormt. Per 1 januari 2020 neem ik, als laatste stap, afscheid om plaats te maken voor een jonge vrouwelijke voorzitter en begin ik aan een nieuwe uitdaging.
Mensen zeggen dat ik een dienstverlenend en klantvriendelijk persoon die breed georiënteerd is en onder druk zijn hoofd koel houdt. Verder hou van uitdagingen en ga weerstanden niet uit de weg. Capaciteiten die me van pas komen als nieuwe voorzitter van de Ouderen Partij Heerlen. Ik ben blij dat ik samen met andere bestuursleden de fractie en wethouders van de OPH kan ontzorgen, zodat zij zich kunnen concentreren op de politiek.
Ik wil via deze weg iedereen bedanken voor het vertrouwen dat jullie in mij hebben en we zullen ons samen sterk maken voor de strategie en visie van de OPH.
Vanaf mijn 18de stem ik voor de landelijke politiek en vanaf mijn 22ste voor de Heerlense politiek. Ik heb altijd buurt overschrijdend gewerkt en dat is in de politiek niet anders. Ik ben voor één stad en dat is één Heerlen waarin we met 18 buurten en alle culturen zullen moeten samenwerken om als bewoners trots te zijn op Heerlen. Daar wil ik me voor inzetten. En niet te vergeten voor al die mensen die van Heerlen zo’n mooie stad hebben gemaakt.
Sinds 2002 doe ik her en der vrijwilligerswerk in Heerlen zoals het organiseren van diverse activiteiten, waaronder rommelmarkten, senioren uitstapjes, opruimdagen, maar ook buurt overschrijdende activiteiten. Als bestuurslid van de Wijkraad Palemig werd ik in 2010 door de voorzitter van de Stichting Wijkbeheer MSP gestrikt om de stichting te komen versterken als bestuurslid. Na een aantal jaren als secretaris en vervolgens penningmeester ben ik 3 jaar geleden benoemd tot voorzitter met als doel een jong en dynamisch bestuur neer te zetten. Het heeft even geduurd maar dan heb je ook wat! Er staat nu een jong en dynamisch goedwerkend team dat het bestuur vormt. Per 1 januari 2020 neem ik, als laatste stap, afscheid om plaats te maken voor een jonge vrouwelijke voorzitter en begin ik aan een nieuwe uitdaging.
Mensen zeggen dat ik een dienstverlenend en klantvriendelijk persoon die breed georiënteerd is en onder druk zijn hoofd koel houdt. Verder hou van uitdagingen en ga weerstanden niet uit de weg. Capaciteiten die me van pas komen als nieuwe voorzitter van de Ouderen Partij Heerlen. Ik ben blij dat ik samen met andere bestuursleden de fractie en wethouders van de OPH kan ontzorgen, zodat zij zich kunnen concentreren op de politiek.
Ik wil via deze weg iedereen bedanken voor het vertrouwen dat jullie in mij hebben en we zullen ons samen sterk maken voor de strategie en visie van de OPH.
|
30 december 2019
|
Huub Strolenberg
|
Nieuw bestuur
|
Huub Strolenberg is de nieuwe voorzitter van de Ouderen Partij Heerlen (OPH). Hij volgt Jacques Pepels op, die de functie al eerder had neergelegd maar hem ad interim vervulde.
Op de algemene ledenvergadering werden ook nieuwe bestuursleden benoemd. Wim Pijls is de nieuwe penningmeester en ook Leon Rothuizen, Martin van Eekeren, Jo Amory, John Kromhout en Wiel Gouders treden toe tot het bestuur. Zij vormen nu samen met Frans Pommee en Lia Klinkers het bestuur. Piet Boek, Jacques Pepels Wim Jaqxs, Jo Piefer namen afscheid van het bestuur. |
|
|
27-11-2019
|
De Limburger
|
Een kordate kerstengel!
Een 4-wekelijkse column van Adriane Keulen in de Heerlerheide Boulevard.
Donderdagavond ben ik op het voetbalterrein van EHC van de trap ‘gekukeld’. Ik ging een kalender halen van het G-Team. Een leuke kalender trouwens en voor een heel goed doel. Dus snel gescoord. Ook Groene Ster scoort bij mij trouwens hoge ogen met hun G-team. Een geweldig initiatief! Dit even terzijde.
Terug naar donderdagavond.
Het was rond 20.00, op hoge hakken en te rap van de trap. Ter illustratie: een vrij hoge trap met een aantal treden waarlangs je ook echt mooi kan glijden. Ik maakte dus een verpletterende indruk en lag languit gestrekt. Hand geschaafd, knie blauw, rood en wat dik. Maar gelukkig verder niets aan de hand. Een schuiver is zo gebeurd. En panty nog heel; dus van goede kwaliteit en daar bespaar ik dan ook niet meer op. Ook weer een les. Ik werd op die avond door Jos netjes onder de arm genomen (één schoenhak was afgebroken en daar stak een spijkertje door) en in de kantine was er een kerstengel. Ik kende haar toen nog niet. Gelijk schaafwond schoongemaakt. En vervolgens ging ze buiten nog op zoek naar de hak. En ook nog gevonden. De dag erna kwam ik erachter dat ze Angelique heette. Dus mijn kerstengel heet dit jaar Angelique.
Ik hoop dat u allemaal zo’n engel kent of tegenkomt. Het zit hem niet in grootse dingen, dat blijkt alweer. Ik voelde me in ieder geval gelijk goed opgevangen en was blij dat er iemand was die zich om mij bekommerde. En dat gun ik u allen van ganser harte. Voor 2020 wens ik u alle goeds, een goede gezondheid en met veel zelfspot wens ik u nu ook een ‘goede Rutsj’. Een aanrader: kies voor echt ‘rutsjen’ geen trap of wat dan ook, maar bezoek gewoon Wintertijd in het centrum van Heerlen.
Terug naar donderdagavond.
Het was rond 20.00, op hoge hakken en te rap van de trap. Ter illustratie: een vrij hoge trap met een aantal treden waarlangs je ook echt mooi kan glijden. Ik maakte dus een verpletterende indruk en lag languit gestrekt. Hand geschaafd, knie blauw, rood en wat dik. Maar gelukkig verder niets aan de hand. Een schuiver is zo gebeurd. En panty nog heel; dus van goede kwaliteit en daar bespaar ik dan ook niet meer op. Ook weer een les. Ik werd op die avond door Jos netjes onder de arm genomen (één schoenhak was afgebroken en daar stak een spijkertje door) en in de kantine was er een kerstengel. Ik kende haar toen nog niet. Gelijk schaafwond schoongemaakt. En vervolgens ging ze buiten nog op zoek naar de hak. En ook nog gevonden. De dag erna kwam ik erachter dat ze Angelique heette. Dus mijn kerstengel heet dit jaar Angelique.
Ik hoop dat u allemaal zo’n engel kent of tegenkomt. Het zit hem niet in grootse dingen, dat blijkt alweer. Ik voelde me in ieder geval gelijk goed opgevangen en was blij dat er iemand was die zich om mij bekommerde. En dat gun ik u allen van ganser harte. Voor 2020 wens ik u alle goeds, een goede gezondheid en met veel zelfspot wens ik u nu ook een ‘goede Rutsj’. Een aanrader: kies voor echt ‘rutsjen’ geen trap of wat dan ook, maar bezoek gewoon Wintertijd in het centrum van Heerlen.
|
21 december, 2019
|
Adriane Keulen
|
Aan tafel in Beersdal
Als wethouder Buurtgericht Werken probeer ik zoveel mogelijk aan te sluiten bij mooie initiatieven in de buurten. Afgelopen week op donderdagavond zat ik aan tafel bij het ouderendiner van het bewonersinitiatief ‘De Beersdallertjes’. Dit was het laatste diner van dit jaar en er zaten ruim 20 mensen aan tafel in een gezellige, mooi aangeklede woning in Beersdal. Hoe goed kun je het treffen!
Als wethouder van ‘buurtgericht werken’ en ‘ouderenbeleid’ was dit weer een mooi voorbeeld waarbij mijn bestuurlijke wereld samen komt in de praktijk. In mijn portefeuille ben ik ook druk bezig met het onderwerp ‘eenzaamheid bij ouderen’. Dat is zo moeilijk om daar als wethouder echt wat aan te doen. Ik begrijp wel dat de mensen die de deur niet (meer) uitkomen, meestal ook niet aansluiten bij dit soort initiatieven. Maar wat dan wel? Zo pieker ik me – met mensen om me heen – suf over de aanpak. En hierbij schuw ik zeker niet creatieve en onorthodoxe ideeën. Dus heeft u ideeën voor mij, aarzel niet en mail me. Ik beloof u dat ik een persoonlijke afspraak met u maak.
Te vaak denken we namelijk vanuit bekende stramienen. Het is moeilijk om zaken ook echt te veranderen en anders op te pakken. Dit vraagt veel energie. Ik wil niet klagen, maar ik ben altijd blij als ik energie terugkrijg. En dat kreeg ik zeker op deze avond. De dankbaarheid van de tafelgenoten was groot aan het adres van de organisatie. Dat deed goed en ook wij ‘als gemeente’ kregen nog een compliment.
Afgelopen periode heb ik ontbijten gehad in de buurten. En natuurlijk ook in Beersdal. Een heer die aan tafel zat bij het ouderendiner, vertelde, dat de zaken die zijn aangebracht tijdens een van de ontbijten, zo goed als allemaal zijn opgelost. Ik was oprecht blij dit te horen. Van alle buurtgesprekken zijn steeds verslagen gemaakt, zodat opmerkingen en acties niet vervliegen. Want doen wat je zegt, is nog steeds het allerbelangrijkste.
Een compliment ook voor de mensen van de gemeente. Want het valt niet altijd mee om ‘van de gemeente’ te zijn. Mooi als wij en zij, ….samen wordt. Samen gaat niet altijd sneller, maar uiteindelijk kom je wel verder en hoef je niet op je schreden terug te komen. Daarom duren sommige processen ook zo lang. En altijd zit je in de spagaat van besluitvaardigheid en zorgvuldigheid. Mijn persoonlijkheid steekt ook zo in elkaar. Ik hou van voortvarendheid, maar zorgvuldigheid noopt me dan om de rem erop te zetten. Alleen soms, niets menselijks is me vreemd, word ik er horendol van. En zit er, naar mijn mening, te weinig voortgang in. En ik weet dat veel mensen hier tegen aanlopen. Verder vind ik het lastig om ‘af te schakelen’. Ook daarin ben ik zeker niet uniek.
Ik probeer in het weekend naar buiten te gaan en te wandelen. Eind oktober was er een stiltewandeling in Heksenberg. Echt een aanrader. Je hoefde niet te praten, sterker nog, je mocht zelfs niet praten. Deze wandeling was georganiseerd door de gemeente. Maar ik kan me voorstellen dat dit ook een goed idee is voor een bewonersinitiatief. Eerst heerlijk stil wandelen in de natuur en dan daarna lekker kletsen of heerlijk eten in Heerlerheide. En ‘lekker eten’ is echt mijn ding. En zo was het diner in Beersdal dan ook op velerlei fronten zeer geslaagd. Dank aan de enthousiaste organisatie!
Als wethouder van ‘buurtgericht werken’ en ‘ouderenbeleid’ was dit weer een mooi voorbeeld waarbij mijn bestuurlijke wereld samen komt in de praktijk. In mijn portefeuille ben ik ook druk bezig met het onderwerp ‘eenzaamheid bij ouderen’. Dat is zo moeilijk om daar als wethouder echt wat aan te doen. Ik begrijp wel dat de mensen die de deur niet (meer) uitkomen, meestal ook niet aansluiten bij dit soort initiatieven. Maar wat dan wel? Zo pieker ik me – met mensen om me heen – suf over de aanpak. En hierbij schuw ik zeker niet creatieve en onorthodoxe ideeën. Dus heeft u ideeën voor mij, aarzel niet en mail me. Ik beloof u dat ik een persoonlijke afspraak met u maak.
Te vaak denken we namelijk vanuit bekende stramienen. Het is moeilijk om zaken ook echt te veranderen en anders op te pakken. Dit vraagt veel energie. Ik wil niet klagen, maar ik ben altijd blij als ik energie terugkrijg. En dat kreeg ik zeker op deze avond. De dankbaarheid van de tafelgenoten was groot aan het adres van de organisatie. Dat deed goed en ook wij ‘als gemeente’ kregen nog een compliment.
Afgelopen periode heb ik ontbijten gehad in de buurten. En natuurlijk ook in Beersdal. Een heer die aan tafel zat bij het ouderendiner, vertelde, dat de zaken die zijn aangebracht tijdens een van de ontbijten, zo goed als allemaal zijn opgelost. Ik was oprecht blij dit te horen. Van alle buurtgesprekken zijn steeds verslagen gemaakt, zodat opmerkingen en acties niet vervliegen. Want doen wat je zegt, is nog steeds het allerbelangrijkste.
Een compliment ook voor de mensen van de gemeente. Want het valt niet altijd mee om ‘van de gemeente’ te zijn. Mooi als wij en zij, ….samen wordt. Samen gaat niet altijd sneller, maar uiteindelijk kom je wel verder en hoef je niet op je schreden terug te komen. Daarom duren sommige processen ook zo lang. En altijd zit je in de spagaat van besluitvaardigheid en zorgvuldigheid. Mijn persoonlijkheid steekt ook zo in elkaar. Ik hou van voortvarendheid, maar zorgvuldigheid noopt me dan om de rem erop te zetten. Alleen soms, niets menselijks is me vreemd, word ik er horendol van. En zit er, naar mijn mening, te weinig voortgang in. En ik weet dat veel mensen hier tegen aanlopen. Verder vind ik het lastig om ‘af te schakelen’. Ook daarin ben ik zeker niet uniek.
Ik probeer in het weekend naar buiten te gaan en te wandelen. Eind oktober was er een stiltewandeling in Heksenberg. Echt een aanrader. Je hoefde niet te praten, sterker nog, je mocht zelfs niet praten. Deze wandeling was georganiseerd door de gemeente. Maar ik kan me voorstellen dat dit ook een goed idee is voor een bewonersinitiatief. Eerst heerlijk stil wandelen in de natuur en dan daarna lekker kletsen of heerlijk eten in Heerlerheide. En ‘lekker eten’ is echt mijn ding. En zo was het diner in Beersdal dan ook op velerlei fronten zeer geslaagd. Dank aan de enthousiaste organisatie!
|
26 november, 2019
|
Adriane Keulen
|
Eigen baas of ondernemend baasje?
Deze column is verschenen in het blad “Heerlerheide Boulevard”.
Dit is een 4 wekelijkse column
“Eigen baas wil ik worden”. Hoe vaak hoor je dit niet. Ik ben zelf ook een tijd “ eigen baas” geweest. Ik werkte als zelfstandige en deed diverse klussen voor gemeenten en organisaties; van het adviseren van het bestuur, het opzetten van projecten tot het bezoeken van mensen thuis.
En altijd als ik met een opdracht bezig was, dacht ik al weer aan de andere. Bang dat ik misschien geen werk zou hebben. En achteraf gezien had ik altijd werk. Dus waar heb ik mij druk over gemaakt. Maar we weten, achteraf is het altijd makkelijk zaken doen. En ik was en ben niet de enige die zich hier druk over maakt.
Het werk als zelfstandige is toch altijd onzeker en je weet nooit wanneer je opdracht precies ophoudt en wanneer de volgende komt.
Maar het ondernemen zelf is ook uitdagend en het gaf mij veel energie. Dus het was ook een mooie tijd. Ik heb veel verschillende dingen gedaan en dat is voor mij persoonlijk inspirerend en het komt mij goed van pas bij de dingen die ik nu zie en waar ik wat van moet vinden.
Het is makkelijker om beleid te maken, acties uit te zetten op de zaken die je kent uit eigen ervaring.
In de afgelopen periode heb ik veel geluisterd naar en gesproken met verschillende mensen.
Zo ook de kleine ondernemers in de stadsdelen en buurten.
Zij geven aan dat er, los van zorgen over omzet, altijd zorgen zijn over personeel. ‘ je moet maar de juiste mensen vinden’ en dan moet je de goede mensen ook nog behouden en je komt vaak in de problemen als mensen ziek worden.
In theorie kun je je overal voor verzekeren, voor ziekte van de medewerkers, voor eigen arbeidsongeschiktheid etc. Maar vaak is dit gewoon niet te betalen voor een klein bedrijf. Dus in praktijk gebeurt dit dan vaak niet.
Ook de omzet heeft voortdurend aandacht nodig. Omzet kun je alleen maken als mensen producten en/of diensten van je afnemen. Dat is zo klaar als een klontje. Maar klanten krijgen en houden, dat is vaak een gevecht.
Het kopen via internet draagt hier natuurlijk ook aan bij. Lastige zaak.
Voor een (kleine) ondernemer is het vaak hard buffelen. Maar natuurlijk, zoals ik al net aangaf, als je werk hebt dat je leuk vindt, dan kun je veel aan.
Mijn echtgenoot heeft jarenlang een eigen kantoor gehad en zei steevast dat zijn werk zijn hobby was. Hij deed het gewoon graag. En zo vertellen veel mensen met passie en enthousiasme over hun zaak; vaak hun levenswerk.
Laatst sprak ik met een jonge dame in een kledingwinkel. Zij vertelde dat het starten van een eigen bedrijf altijd haar droom was geweest en dat die nu uiteindelijk was uitgekomen. Hoe mooi is dat. En hoe bepalend zijn wij dan ook niet als kopers.
Al die zaken zijn oh zo belangrijk voor de levendigheid in de buurt. Het zorgt voor gemak, voor contact en voor gezelligheid in de buurt.
Natuurlijk kun je je levensmiddelen ook vaker thuis laten bezorgen. Prima als je dit wilt, maar voor veel mensen is het naar de winkel gaan ook een verzetje. Je komt anderen tegen en je komt het huis uit en over de drempel van anderen. Maar het over de drempel gaan, is niet voor iedereen vanzelfsprekend.
Gelukkig zijn er veel mensen die omzien naar een ander.
Zaterdag 12 oktober was ik in Heerlerheide, in Heksenberg. Het was een gezellige dag waar aandacht werd besteed aan buurtsteun; aan hulp en ondersteuning voor een ander. Diverse organisaties stelden zich met kleine kraampjes voor aan de bezoekers; o.a. De Zonnebloem, het Vrouwengilde, de Katholieke Bond van Ouderen en de Wijkraad.
Allemaal vrijwilligers, allemaal ‘ondernemende baasjes’, actieve vrouwen en mannen, die de mensen in de buurt willen helpen en hen gezelligheid willen bieden. ‘ Eigen bazen ‘ en ‘ ondernemende baasjes ‘ : samen een mooi span!
Dit is een 4 wekelijkse column
“Eigen baas wil ik worden”. Hoe vaak hoor je dit niet. Ik ben zelf ook een tijd “ eigen baas” geweest. Ik werkte als zelfstandige en deed diverse klussen voor gemeenten en organisaties; van het adviseren van het bestuur, het opzetten van projecten tot het bezoeken van mensen thuis.
En altijd als ik met een opdracht bezig was, dacht ik al weer aan de andere. Bang dat ik misschien geen werk zou hebben. En achteraf gezien had ik altijd werk. Dus waar heb ik mij druk over gemaakt. Maar we weten, achteraf is het altijd makkelijk zaken doen. En ik was en ben niet de enige die zich hier druk over maakt.
Het werk als zelfstandige is toch altijd onzeker en je weet nooit wanneer je opdracht precies ophoudt en wanneer de volgende komt.
Maar het ondernemen zelf is ook uitdagend en het gaf mij veel energie. Dus het was ook een mooie tijd. Ik heb veel verschillende dingen gedaan en dat is voor mij persoonlijk inspirerend en het komt mij goed van pas bij de dingen die ik nu zie en waar ik wat van moet vinden.
Het is makkelijker om beleid te maken, acties uit te zetten op de zaken die je kent uit eigen ervaring.
In de afgelopen periode heb ik veel geluisterd naar en gesproken met verschillende mensen.
Zo ook de kleine ondernemers in de stadsdelen en buurten.
Zij geven aan dat er, los van zorgen over omzet, altijd zorgen zijn over personeel. ‘ je moet maar de juiste mensen vinden’ en dan moet je de goede mensen ook nog behouden en je komt vaak in de problemen als mensen ziek worden.
In theorie kun je je overal voor verzekeren, voor ziekte van de medewerkers, voor eigen arbeidsongeschiktheid etc. Maar vaak is dit gewoon niet te betalen voor een klein bedrijf. Dus in praktijk gebeurt dit dan vaak niet.
Ook de omzet heeft voortdurend aandacht nodig. Omzet kun je alleen maken als mensen producten en/of diensten van je afnemen. Dat is zo klaar als een klontje. Maar klanten krijgen en houden, dat is vaak een gevecht.
Het kopen via internet draagt hier natuurlijk ook aan bij. Lastige zaak.
Voor een (kleine) ondernemer is het vaak hard buffelen. Maar natuurlijk, zoals ik al net aangaf, als je werk hebt dat je leuk vindt, dan kun je veel aan.
Mijn echtgenoot heeft jarenlang een eigen kantoor gehad en zei steevast dat zijn werk zijn hobby was. Hij deed het gewoon graag. En zo vertellen veel mensen met passie en enthousiasme over hun zaak; vaak hun levenswerk.
Laatst sprak ik met een jonge dame in een kledingwinkel. Zij vertelde dat het starten van een eigen bedrijf altijd haar droom was geweest en dat die nu uiteindelijk was uitgekomen. Hoe mooi is dat. En hoe bepalend zijn wij dan ook niet als kopers.
Al die zaken zijn oh zo belangrijk voor de levendigheid in de buurt. Het zorgt voor gemak, voor contact en voor gezelligheid in de buurt.
Natuurlijk kun je je levensmiddelen ook vaker thuis laten bezorgen. Prima als je dit wilt, maar voor veel mensen is het naar de winkel gaan ook een verzetje. Je komt anderen tegen en je komt het huis uit en over de drempel van anderen. Maar het over de drempel gaan, is niet voor iedereen vanzelfsprekend.
Gelukkig zijn er veel mensen die omzien naar een ander.
Zaterdag 12 oktober was ik in Heerlerheide, in Heksenberg. Het was een gezellige dag waar aandacht werd besteed aan buurtsteun; aan hulp en ondersteuning voor een ander. Diverse organisaties stelden zich met kleine kraampjes voor aan de bezoekers; o.a. De Zonnebloem, het Vrouwengilde, de Katholieke Bond van Ouderen en de Wijkraad.
Allemaal vrijwilligers, allemaal ‘ondernemende baasjes’, actieve vrouwen en mannen, die de mensen in de buurt willen helpen en hen gezelligheid willen bieden. ‘ Eigen bazen ‘ en ‘ ondernemende baasjes ‘ : samen een mooi span!
|
30 Oktober, 2019
|
Adriane Keulen
|
Tentoonstelling Vrouw en haar schoonheid
Marijke Winands=Buitendijk sloot in 1966 met succes de opleiding tot verpleegkundige af maar haar voorkeur ging al van jongs af aan uit naar creatie (bezig zijn zoals tekenen, schilderen en boetseren). Haar carrière als verpleegkundige en moeder zijn maakten dat er geen tijd vrij was om haar creatieve mogelijkheden verder uit te bouwen. Rond haar 40ste veranderde dat. Plots had zij meer vrije tijd en is toen teken- en schilderlessen gaan volgen o.a. bij Wim Albrink en Regina van. Bij Wim Albrink uit Heerlen volgde zij model- en portretschilderlessen. Verder ging zij bij Ceryl Laudy en Marlies Noordkamp, beiden uit Heerlen, keramiek- en boetseerlessen volgen.
Dit alles resulteerde in haar huidige oorspronkelijke schilderijen en beelden.
10 september tot en met 07 december 2019 is er een Expositie in De Hoeskamer OPH.
Akerstraat 24 Heerlen.
Openingstijden : Dinsdag van 10.00 – 16.00 uur
Donderdag van 10.00 – 16.00 uur
Zaterdag van. 10.00 – 14.00 uur
Laatste vrijdag van de maand van 13.30 – 16.00 uur
Marijke Winands – Buitendijk
Muzenlaan 270
Heerlen. Tel. 045 – 2055592.
Dit alles resulteerde in haar huidige oorspronkelijke schilderijen en beelden.
10 september tot en met 07 december 2019 is er een Expositie in De Hoeskamer OPH.
Akerstraat 24 Heerlen.
Openingstijden : Dinsdag van 10.00 – 16.00 uur
Donderdag van 10.00 – 16.00 uur
Zaterdag van. 10.00 – 14.00 uur
Laatste vrijdag van de maand van 13.30 – 16.00 uur
Marijke Winands – Buitendijk
Muzenlaan 270
Heerlen. Tel. 045 – 2055592.
13 september, 2019
Vakantie: “Uitgestreken” wit zilverzand door Adriane Keulen
Een 4-wekelijkse column van Adriane Keulen in de Heerlerheide Boulevard.
Elk jaar sta ik voor de vraag hoe de zomervakantie in te vullen. Blijf ik thuis of trek ik eropuit? Ver weg of in de buurt? Mijn man en ik houden allebei niet echt van vliegen, dus heel ver gaan we eigenlijk nooit.
Sinds mijn wethouderschap kan ik niet lang op vakantie in mei of september. We zijn aangewezen op juli of augustus. Ik ben geen zonaanbidder; ook nooit geweest. Ik houd niet van “bakken in de zon”. Vroeger als jong meisje probeerde ik nog wat te “verkleuren”. Maar ook dat lukte al niet. Als ik na een zonnige zomervakantie terug op school kwam bijvoorbeeld, dan werd steevast gevraagd of we slecht weer hadden gehad. Ik keek dan met bewondering naar die meisjes die een mooie (chocolade)bruine tint hadden. Maar goed, ieder het zijne. Inmiddels nog steeds wit, heb ik het geaccepteerd. Zelfs “bruinen zonder zon” smeren vind ik te lastig. Ik heb er het geduld niet voor en vaker vlekt het dan ook. En erger dan witte benen vind ik gevlekte benen. Dus, soms ga ik erop uit met witte benen en in de avonduren, als het kan, doe ik een mooie panty aan. Dan lijkt het net … alsof ik mooie bruine benen heb. Och ja, zo heb je je beslommeringen buiten alle uitdagingen van het bestuur en van de politiek om.
Terug naar de vakantie. Dit jaar hebben we een rondje Oostzee gereden met onze eigen auto en met diverse transfers op veerboten. Steeds naar de hoofdsteden. Plus nog een uitstapje naar St Petersburg. U moet weten dat ik een hekel heb aan het inpakken van onze koffers. Ik ben slecht in het “weglaten”. Jaarlijks ritueel is het meenemen van een klein elektrisch strijkijzertje dat in een katoenen zakje met een koord zit. Steeds moet dit kleinood mee worden gezeuld naar de diverse hotels. Mijn man vindt het overbodig, maar ik stop het toch steeds stiekem in de bagage. En dan te bedenken, dat we door deze zelf samengestelde reis, meestal maar hooguit 2 overnachtingen in hetzelfde hotel waren. Het kleinood kreeg een vaste plek in de weekendtas. Elke keer echter bleek dit zinloos omdat de hotels beschikten over een strijkijzer met plank. En ja hoor, bij het inchecken op de boot naar St Petersburg – u raadt het al- werd mijn ijzertje door het douanepersoneel in beslag genomen. Geen discussie mogelijk. Het werd na een grondige inspectie verzegeld en ik kon het weer ophalen bij het verlaten van de boot. Ik voelde me net een misdadiger. Bij de terugkeer naar Helsinki, wat schetst mijn verbazing, weer hetzelfde ritueel. Terwijl het pakketje verzegeld was en ik dat niet durfde te verbreken. Pff. En weer moest ik het afgeven. Maar de boot had bij terugkomst een aanzienlijke vertraging waardoor we de aansluiting naar Talinn dreigden te missen. Dus we waren erg gehaast en er was een enorme drukte. Geen tijd meer om mijn ijzer op te halen. Dag strijkijzer. Jammer dan. Mijn man slaakte een zucht van verlichting. Eindelijk verlost van dit overbodige apparaat.
Inmiddels is Cultura Nova van start gegaan met onder meer 2 voorstellingen op locatie in Heerlerheide. Ik bezocht de voorstelling “de vissen komen, mild” in zorgcentrum Ter Eyck en een feërieke voorstelling van het Franse gezelschap Ilotopie op het water van de zilverzandgroeve van Beaujean. Niet met elkaar te vergelijken. Maar beiden waren indrukwekkend en zeker een aanrader. En weer zag ik op Heksenberg wit, maar niet uitgestreken, zilverzand.
Elk jaar sta ik voor de vraag hoe de zomervakantie in te vullen. Blijf ik thuis of trek ik eropuit? Ver weg of in de buurt? Mijn man en ik houden allebei niet echt van vliegen, dus heel ver gaan we eigenlijk nooit.
Sinds mijn wethouderschap kan ik niet lang op vakantie in mei of september. We zijn aangewezen op juli of augustus. Ik ben geen zonaanbidder; ook nooit geweest. Ik houd niet van “bakken in de zon”. Vroeger als jong meisje probeerde ik nog wat te “verkleuren”. Maar ook dat lukte al niet. Als ik na een zonnige zomervakantie terug op school kwam bijvoorbeeld, dan werd steevast gevraagd of we slecht weer hadden gehad. Ik keek dan met bewondering naar die meisjes die een mooie (chocolade)bruine tint hadden. Maar goed, ieder het zijne. Inmiddels nog steeds wit, heb ik het geaccepteerd. Zelfs “bruinen zonder zon” smeren vind ik te lastig. Ik heb er het geduld niet voor en vaker vlekt het dan ook. En erger dan witte benen vind ik gevlekte benen. Dus, soms ga ik erop uit met witte benen en in de avonduren, als het kan, doe ik een mooie panty aan. Dan lijkt het net … alsof ik mooie bruine benen heb. Och ja, zo heb je je beslommeringen buiten alle uitdagingen van het bestuur en van de politiek om.
Terug naar de vakantie. Dit jaar hebben we een rondje Oostzee gereden met onze eigen auto en met diverse transfers op veerboten. Steeds naar de hoofdsteden. Plus nog een uitstapje naar St Petersburg. U moet weten dat ik een hekel heb aan het inpakken van onze koffers. Ik ben slecht in het “weglaten”. Jaarlijks ritueel is het meenemen van een klein elektrisch strijkijzertje dat in een katoenen zakje met een koord zit. Steeds moet dit kleinood mee worden gezeuld naar de diverse hotels. Mijn man vindt het overbodig, maar ik stop het toch steeds stiekem in de bagage. En dan te bedenken, dat we door deze zelf samengestelde reis, meestal maar hooguit 2 overnachtingen in hetzelfde hotel waren. Het kleinood kreeg een vaste plek in de weekendtas. Elke keer echter bleek dit zinloos omdat de hotels beschikten over een strijkijzer met plank. En ja hoor, bij het inchecken op de boot naar St Petersburg – u raadt het al- werd mijn ijzertje door het douanepersoneel in beslag genomen. Geen discussie mogelijk. Het werd na een grondige inspectie verzegeld en ik kon het weer ophalen bij het verlaten van de boot. Ik voelde me net een misdadiger. Bij de terugkeer naar Helsinki, wat schetst mijn verbazing, weer hetzelfde ritueel. Terwijl het pakketje verzegeld was en ik dat niet durfde te verbreken. Pff. En weer moest ik het afgeven. Maar de boot had bij terugkomst een aanzienlijke vertraging waardoor we de aansluiting naar Talinn dreigden te missen. Dus we waren erg gehaast en er was een enorme drukte. Geen tijd meer om mijn ijzer op te halen. Dag strijkijzer. Jammer dan. Mijn man slaakte een zucht van verlichting. Eindelijk verlost van dit overbodige apparaat.
Inmiddels is Cultura Nova van start gegaan met onder meer 2 voorstellingen op locatie in Heerlerheide. Ik bezocht de voorstelling “de vissen komen, mild” in zorgcentrum Ter Eyck en een feërieke voorstelling van het Franse gezelschap Ilotopie op het water van de zilverzandgroeve van Beaujean. Niet met elkaar te vergelijken. Maar beiden waren indrukwekkend en zeker een aanrader. En weer zag ik op Heksenberg wit, maar niet uitgestreken, zilverzand.
|
4 september, 2019
|
Adriane Keulen
|
Vrouw en haar schoonheid
|
Marijke Winands-Buitendijk sloot in 1966 met succes de opleiding tot verpleegkundige af maar haar voorkeur ging al van jongs af aan uit naar creatie ( bezig zijn zoals tekenen, schilderen en boetseren). Haar carrière als verpleegkundige en moeder zijn maakten dat er geen tijd vrij was om haar creatieve mogelijkheden verder uit te bouwen.
Rond haar 40ste jaar veranderde dat, plots had zij meer vrije tijd en is toen teken- en schilderlessen gaan volgen bij o.a. Wim Albrink en Regina van Romondt. Bij Wim Albrink uit Heerlen volgde zij model en portret schilderlessen. Verder ging zij bij Ceryl Laudy en Marlies Noordkamp, beide uit Heerlen, keramiek en boetseer lessen volgen. Dit alles resulteerde in haar huidige oorspronkelijke schilderijen en beelden.
Expositie in De Hoeskamer OPH van 16 augustus t/m 7 december 2019 Akerstraat 24 Heerlen Marijke Winands – Buitendijk Muzenlaan 270 Heerlen 045- 2055592 |
|
4 september, 2019
Eerste Indië-herdenking in Heerlen
|
Donderdag 16 augustus werd het monument onthuld ter nagedachtenis aan alle slachtoffers van de Japanse bezetting in voormalig Nederlands-Indië en van de onafhankelijkheidsoorlog (Bersiap-periode) van Indonesië. Dit vond plaats in de Ingenieur Dingertuin van het APG. Het was hiermee ook de eerste Indië-herdenking in Zuid-Limburg. We zijn trots op Heerlen en op de OPH.
Peter Kastrop en Adriane Keulen legden namens de gemeenteraad en het college samen met onze burgemeester Emile Roemer een krans bij het monument. |
|
Het was een indrukwekkende middag waarbij met name werd stilgestaan bij alle Indische moeders tijdens en na de oorlogsjaren in Nederlands-Indië.
18 augustus, 2019
Mededeling
Beste leden van de OPH,
Er staat voor 27 augustus 2019 een bijeenkomst gepland in het kader =Integraal Ouderenbeleid = Tijdstip 17.30 – 20.00 uur.
Locatie wordt nog bekend gemaakt.
Bestuur en Fractie vraagt aan haar leden om met zoveel mogelijk mensen deze bijeenkomst bij te wonen en mee te praten over de invulling van dit belangrijk onderwerp.
Aanmelding graag voor 01 augustus bij bestuur of fractie.
Er staat voor 27 augustus 2019 een bijeenkomst gepland in het kader =Integraal Ouderenbeleid = Tijdstip 17.30 – 20.00 uur.
Locatie wordt nog bekend gemaakt.
Bestuur en Fractie vraagt aan haar leden om met zoveel mogelijk mensen deze bijeenkomst bij te wonen en mee te praten over de invulling van dit belangrijk onderwerp.
Aanmelding graag voor 01 augustus bij bestuur of fractie.
9 juli, 2019
(H)eerlijk Heerlerheide door Adriane Keulen
Een 4-wekelijkse column van Adriane Keulen in de Heerlerheide Boulevard.
Afgelopen weken heb ik veel afspraken gehad in Heerlerheide. En steeds hoorde ik: “de mensen van Heerlerheide zijn recht door zee en zeggen wat ze vinden.” En dat kan ik zeker beamen. Eerlijk, open, gastvrij met een sterk gemeenschapsgevoel.
Ik ben op pad geweest met Jos de wijkagent en samen zijn we op verschillende plekken naar binnen gelopen. Zomaar spontaan, onaangekondigd. Nu doe ik dit zelf wel vaker om met mensen in gesprek te komen. Gewoon het gesprek aangaan. Dit vind ik het leukste en meest leerzame van het wethouder zijn. Als wethouder van Buurtgericht Werken/Burgerbetrokkenheid is dit natuurlijk ook super belangrijk voor mijn portefeuille, maar daarnaast is het gelukkig ook helemaal mijn ding. Ik geniet hiervan.
Zo vertelde Jos mij dat hij bijna 35 jaar bij de politie werkt, waarvan al 20 jaar als wijkagent. De laatste 2 jaar werkt hij pas in Heerlerheide-kom en in de Passart. Hij vertelde heel enthousiast en bevlogen over zijn buurt. Op diezelfde dag kwam ik ook bij café Oud Genhei. De eigenaar van dit mooie hoekpand runt sinds 2 jaar samen met zijn echtgenote deze zaak. Hiervoor had hij een dagzaak in Meerssen. Op de vraag hoe het hem beviel, gaf hij hetzelfde aan als de wijkagent. “Het bevalt me uitstekend hier, de mensen zijn eerlijk en recht door zee. Ik heb het enorm naar mijn zin”. In datzelfde café had ik een gesprek met de heren (ja.. sorry dames, er waren alleen heren aanwezig) van de biljartclub. Zij komen met regelmaat bij elkaar om samen een potje te biljarten. Ook zij hadden het enorm naar hun zin op deze bijzondere plek.
En verder. Op een mooie pinksterdag.. samen in de zon. Wie kent dit liedje niet van Leen Jongewaard en André van den Heuvel. Zelfs op beide pinksterdagen was ik in het zonnetje in Heerlerheide te vinden. Op eerste pinksterdag was ik bij de aftrap van de zijspan trike-rit voor ouderen en mensen met een beperking. Mark is hiervan de kartrekker. Indrukwekkend om te zien, hoe die stoere motoren en trikes er met allerlei mensen vandoor gingen. Ik vond het aandoenlijk om te zien, hoe wellicht de verschillen uiterlijk groot kunnen zijn, dat bestuurder en passagier elkaar dan toch vinden in aandacht en interesses. Daar zag ik ook ‘mijn Theo’ uit Heerlerheide weer. Een heel vrolijke en vitale man van 90. Ik had Theo eerder ontmoet, omdat hij met mij meereed in de auto voor het Da(a)g-je Uit. Dit is een jaarlijkse tocht voor mensen van 70 jaar en ouder uit Heerlen en Hoensbroek. Zij worden getrakteerd op een mooie autorit door prachtige landschappen in het Euregionale grensgebied. Ik kende Theo toen nog niet, maar wat een voorrecht om met zo’n positief iemand te mogen rondrijden. En Nelly, de dame uit Heerlen-Centrum die ook meereed, was van hetzelfde ongecompliceerde laken een pak. Wat een leuke mensen met bijzondere levensverhalen. En als klap op de vuurpijl was ik op tweede pinksterdag nog aanwezig bij het jaarlijkse treffen op de pastorie van de Koninklijke Schutterij St. Sebastiaan. Elk jaar verzorgen zij o.a. de processie op eerste pinksterdag en de pastoor en de zijnen nodigen dan traditioneel de schutterij als bedankje uit op de binnenplaats van de pastorie. En ook dit was een lust voor het oog. Prachtig om al die toegewijde mannen en vrouwen te zien, die deze belangrijke traditie in stand houden en zo ook zorgen voor de versterking van het gemeenschapsgevoel. Er werden leden gehuldigd en er werd een prachtige nieuwe ‘stok’ uitgereikt aan de tambour-maître. En hij was er natuurlijk zeer vereerd mee. En ook ik was vereerd dat ik hierbij aanwezig mocht zijn. Wow, wat zit er toch een mooie energie onder de mensen. Op een mooie pinksterdag was ik in (H)eerlijk Heerlerheide! Een aanrader.
Afgelopen weken heb ik veel afspraken gehad in Heerlerheide. En steeds hoorde ik: “de mensen van Heerlerheide zijn recht door zee en zeggen wat ze vinden.” En dat kan ik zeker beamen. Eerlijk, open, gastvrij met een sterk gemeenschapsgevoel.
Ik ben op pad geweest met Jos de wijkagent en samen zijn we op verschillende plekken naar binnen gelopen. Zomaar spontaan, onaangekondigd. Nu doe ik dit zelf wel vaker om met mensen in gesprek te komen. Gewoon het gesprek aangaan. Dit vind ik het leukste en meest leerzame van het wethouder zijn. Als wethouder van Buurtgericht Werken/Burgerbetrokkenheid is dit natuurlijk ook super belangrijk voor mijn portefeuille, maar daarnaast is het gelukkig ook helemaal mijn ding. Ik geniet hiervan.
Zo vertelde Jos mij dat hij bijna 35 jaar bij de politie werkt, waarvan al 20 jaar als wijkagent. De laatste 2 jaar werkt hij pas in Heerlerheide-kom en in de Passart. Hij vertelde heel enthousiast en bevlogen over zijn buurt. Op diezelfde dag kwam ik ook bij café Oud Genhei. De eigenaar van dit mooie hoekpand runt sinds 2 jaar samen met zijn echtgenote deze zaak. Hiervoor had hij een dagzaak in Meerssen. Op de vraag hoe het hem beviel, gaf hij hetzelfde aan als de wijkagent. “Het bevalt me uitstekend hier, de mensen zijn eerlijk en recht door zee. Ik heb het enorm naar mijn zin”. In datzelfde café had ik een gesprek met de heren (ja.. sorry dames, er waren alleen heren aanwezig) van de biljartclub. Zij komen met regelmaat bij elkaar om samen een potje te biljarten. Ook zij hadden het enorm naar hun zin op deze bijzondere plek.
En verder. Op een mooie pinksterdag.. samen in de zon. Wie kent dit liedje niet van Leen Jongewaard en André van den Heuvel. Zelfs op beide pinksterdagen was ik in het zonnetje in Heerlerheide te vinden. Op eerste pinksterdag was ik bij de aftrap van de zijspan trike-rit voor ouderen en mensen met een beperking. Mark is hiervan de kartrekker. Indrukwekkend om te zien, hoe die stoere motoren en trikes er met allerlei mensen vandoor gingen. Ik vond het aandoenlijk om te zien, hoe wellicht de verschillen uiterlijk groot kunnen zijn, dat bestuurder en passagier elkaar dan toch vinden in aandacht en interesses. Daar zag ik ook ‘mijn Theo’ uit Heerlerheide weer. Een heel vrolijke en vitale man van 90. Ik had Theo eerder ontmoet, omdat hij met mij meereed in de auto voor het Da(a)g-je Uit. Dit is een jaarlijkse tocht voor mensen van 70 jaar en ouder uit Heerlen en Hoensbroek. Zij worden getrakteerd op een mooie autorit door prachtige landschappen in het Euregionale grensgebied. Ik kende Theo toen nog niet, maar wat een voorrecht om met zo’n positief iemand te mogen rondrijden. En Nelly, de dame uit Heerlen-Centrum die ook meereed, was van hetzelfde ongecompliceerde laken een pak. Wat een leuke mensen met bijzondere levensverhalen. En als klap op de vuurpijl was ik op tweede pinksterdag nog aanwezig bij het jaarlijkse treffen op de pastorie van de Koninklijke Schutterij St. Sebastiaan. Elk jaar verzorgen zij o.a. de processie op eerste pinksterdag en de pastoor en de zijnen nodigen dan traditioneel de schutterij als bedankje uit op de binnenplaats van de pastorie. En ook dit was een lust voor het oog. Prachtig om al die toegewijde mannen en vrouwen te zien, die deze belangrijke traditie in stand houden en zo ook zorgen voor de versterking van het gemeenschapsgevoel. Er werden leden gehuldigd en er werd een prachtige nieuwe ‘stok’ uitgereikt aan de tambour-maître. En hij was er natuurlijk zeer vereerd mee. En ook ik was vereerd dat ik hierbij aanwezig mocht zijn. Wow, wat zit er toch een mooie energie onder de mensen. Op een mooie pinksterdag was ik in (H)eerlijk Heerlerheide! Een aanrader.
|
9 juni, 2019
|
Adriane Keulen
|
Europese verkiezingen
De Europese verkiezingen staan voor de deur. Bied een verdeelde uitslag kans op meer samenwerking? Fractielid Theo de Groot ziet paralellen naar de politieke samenwerking in Parkstad……
Ons Europa, onze Parkstad.
De Europese verkiezingen staan voor de deur. De algemene verwachting is dat de uitslag , net als de landelijke verkiezingen, een versnipperd politiek landschap zal opleveren. De “populaire” partijen zullen er sterker uitkomen, net als de klimaatpartijen. Het zou zomaar kunnen dat de Christen-en liberale partijen samen ongeveer even groot worden als de populisten en de ‘groenen’.
Die club aansturen wordt een uitdaging. Stelt u zich voor: het smeden van een sterk Europa waarbij vanuit een centrale visie, daadkrachtig beleid wordt uitgevoerd op het gebied van klimaatbeheersing/kosten en migratie…. Dat is geen kattenpis.
Maar wel noodzakelijk om het vertrouwen van Europeanen terug te winnen. Klusje voor onze huidige premier?
We zullen het zien.
Een krachtig verenigd Europa voorkomt dat onze landjes op termijn worden opgevreten door de Russische wolf, de Chinese draak of the blond American eagle.
Maar laten we het dichter bij huis zoeken, onze regio. Ik zie zeker paralellen met Europa. Want ook onze inwoners zijn ongerust en hebben steeds minder vertrouwen in het zittende politieke bestuur. Luister naar de man op de straat en zie de opkomstpercentages bij de verkiezingen. Kijk maar eens naar de uitslag van de Provinciale Statenverkiezingen. Iedereen zal een mening hebben over Forum. Feit is dat zij weten wat er leeft onder de massa. Zij hebben slim ingespeeld op onrustgevoelens en wantrouwen, bekroond met een klinkende overwinning.
Wat als deze tendens doortrekt richting Gemeentelijke politiek in Parkstad?
Verkiezingen laten nog even op zich wachten, maar toch. De PVV krijgt nu in Heerlen de meeste stemmen bij de PS verkiezingen. Die gaan vast meedoen bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen, net als Forum. De macht lonkt…. En wat doen dan de zittende (lokale) partijen?
Straks deze partijen uitsluiten is niet verstandig. Veel belangrijker is om op inhoud met elkaar in gesprek te gaan, onze overeenkomsten te koesteren en onze verschillen te beargumenteren.
Even terug naar het sterke Europa zoals hierboven beschreven. De rijen sluiten, samen sterk staan, dat geldt ook voor de regio Parkstad. Een regio die echt wat in de melk te brokkelen heeft, kan veel meer bereiken dan in de huidige constellatie. Ik heb vrienden, kennissen, familie, collega’s uit Kerkrade, Landgraaf, Brunssum en Heerlen. Eigenlijk willen we allemaal hetzelfde. Er zijn geen wezenlijke verschillen in wat wij vinden wat het beste is voor onze leefgebieden. Sterker nog, 1 krachtig Parkstad zal leiden tot beter ouderenbeleid, kortere trajecten in de jeugdzorg, effectieve politie, behoud van jongeren en een strak communicerend ambtelijk apparaat. Zeker dat laatste is dringend noodzakelijk met alle extra taken die de overheid naar gemeentelijk niveau heeft getild. En dat alles tegen aanzienlijk lagere kosten. Per definitie zaligmakend? Nee hoor, dat kan alleen maar werken als het goed doordacht wordt aangepakt.
Wat weerhoudt ons dan? Het antwoord is angst. Angst voor het onbekende. Hoe vaak hoor je ze niet? Oude vastgeroeste beelden, verwoord als: ‘het failliete Heerlen’, ‘Brunssum?… een crimineel broeinest’, de ‘Duitse’ provincie Kerkrade. Wat halen we ons in godsnaam op de hals?, hoorde je dikwijls tijdens de herindelingsdiscussie in Landgraaf. ‘ We verliezen onze identiteit!’ (Benieuwd hoe de inwoners van Schaesberg, Waubach, Rimburg en Nieuwenhagen nu tegen verlies van identiteit aankijken)
Natuurlijk speelt sentiment een rol. Maar het mag niet de boventoon voeren bij het maken van keuzes over onze toekomst en die van onze kinderen. Bestuurders hebben de plicht om de juiste balans te zoeken in korte-en lange termijn oplossingen. Zij moeten dicht bij de mensen staan, weten wat er leeft in de wijken en buurten en daarnaar handelen. Dat blijft een belangrijke taak. Waarom staat bijvoorbeeld de gemeente Kerkrade er alleen voor als Roda J.C. aanklopt voor steun? Zeker weten dat de achterban van de trots van het Zuiden, een brede Parkstadbasis kent. Bundel dan ook het organisatorisch talent in Parkstad om onze club weer te laten stralen.
En ja, er wordt samengewerkt. Net als tussen Europese landen ook in de Parkstadregio. Helaas stroperig, met dikwijls teveel oog voor het eigenbelang. Dan gaan kansen verloren voor vernieuwing en ontwikkeling.
Los van oude, achterhaalde gedachten hebben alle Parkstadgemeentes elkaar heel veel positiefs te bieden. Veel inwoners zijn daar dikwijls onvoldoende van doordrongen. Onbekend maakt onbemind, zo lijkt het althans. Wat ook meespeelt is de angst voor het verliezen van invloed en aanzien van bestuurders in de huidige politieke partijen. ‘We sneeuwen dadelijk onder in het klimaat van Parkstad’. “Heb ik straks nog een plek in het nieuwe bestuur?” Hoewel dit begrijpelijke , menselijke vragen zijn, mag toch gesteld worden dat vooral aandacht voor het grote belang (het wel en wee en de toekomst van onze inwoners) voorop moet staan.
Regio Parkstad stap over je eigen schaduw heen, werk echt samen, en neem positie als krachtige speler in de regio en het land.
Voor de toekomst van ons, de Europeanen van de regio Parkstad.
Daar gaat het om.
Ons Europa, onze Parkstad.
De Europese verkiezingen staan voor de deur. De algemene verwachting is dat de uitslag , net als de landelijke verkiezingen, een versnipperd politiek landschap zal opleveren. De “populaire” partijen zullen er sterker uitkomen, net als de klimaatpartijen. Het zou zomaar kunnen dat de Christen-en liberale partijen samen ongeveer even groot worden als de populisten en de ‘groenen’.
Die club aansturen wordt een uitdaging. Stelt u zich voor: het smeden van een sterk Europa waarbij vanuit een centrale visie, daadkrachtig beleid wordt uitgevoerd op het gebied van klimaatbeheersing/kosten en migratie…. Dat is geen kattenpis.
Maar wel noodzakelijk om het vertrouwen van Europeanen terug te winnen. Klusje voor onze huidige premier?
We zullen het zien.
Een krachtig verenigd Europa voorkomt dat onze landjes op termijn worden opgevreten door de Russische wolf, de Chinese draak of the blond American eagle.
Maar laten we het dichter bij huis zoeken, onze regio. Ik zie zeker paralellen met Europa. Want ook onze inwoners zijn ongerust en hebben steeds minder vertrouwen in het zittende politieke bestuur. Luister naar de man op de straat en zie de opkomstpercentages bij de verkiezingen. Kijk maar eens naar de uitslag van de Provinciale Statenverkiezingen. Iedereen zal een mening hebben over Forum. Feit is dat zij weten wat er leeft onder de massa. Zij hebben slim ingespeeld op onrustgevoelens en wantrouwen, bekroond met een klinkende overwinning.
Wat als deze tendens doortrekt richting Gemeentelijke politiek in Parkstad?
Verkiezingen laten nog even op zich wachten, maar toch. De PVV krijgt nu in Heerlen de meeste stemmen bij de PS verkiezingen. Die gaan vast meedoen bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen, net als Forum. De macht lonkt…. En wat doen dan de zittende (lokale) partijen?
Straks deze partijen uitsluiten is niet verstandig. Veel belangrijker is om op inhoud met elkaar in gesprek te gaan, onze overeenkomsten te koesteren en onze verschillen te beargumenteren.
Even terug naar het sterke Europa zoals hierboven beschreven. De rijen sluiten, samen sterk staan, dat geldt ook voor de regio Parkstad. Een regio die echt wat in de melk te brokkelen heeft, kan veel meer bereiken dan in de huidige constellatie. Ik heb vrienden, kennissen, familie, collega’s uit Kerkrade, Landgraaf, Brunssum en Heerlen. Eigenlijk willen we allemaal hetzelfde. Er zijn geen wezenlijke verschillen in wat wij vinden wat het beste is voor onze leefgebieden. Sterker nog, 1 krachtig Parkstad zal leiden tot beter ouderenbeleid, kortere trajecten in de jeugdzorg, effectieve politie, behoud van jongeren en een strak communicerend ambtelijk apparaat. Zeker dat laatste is dringend noodzakelijk met alle extra taken die de overheid naar gemeentelijk niveau heeft getild. En dat alles tegen aanzienlijk lagere kosten. Per definitie zaligmakend? Nee hoor, dat kan alleen maar werken als het goed doordacht wordt aangepakt.
Wat weerhoudt ons dan? Het antwoord is angst. Angst voor het onbekende. Hoe vaak hoor je ze niet? Oude vastgeroeste beelden, verwoord als: ‘het failliete Heerlen’, ‘Brunssum?… een crimineel broeinest’, de ‘Duitse’ provincie Kerkrade. Wat halen we ons in godsnaam op de hals?, hoorde je dikwijls tijdens de herindelingsdiscussie in Landgraaf. ‘ We verliezen onze identiteit!’ (Benieuwd hoe de inwoners van Schaesberg, Waubach, Rimburg en Nieuwenhagen nu tegen verlies van identiteit aankijken)
Natuurlijk speelt sentiment een rol. Maar het mag niet de boventoon voeren bij het maken van keuzes over onze toekomst en die van onze kinderen. Bestuurders hebben de plicht om de juiste balans te zoeken in korte-en lange termijn oplossingen. Zij moeten dicht bij de mensen staan, weten wat er leeft in de wijken en buurten en daarnaar handelen. Dat blijft een belangrijke taak. Waarom staat bijvoorbeeld de gemeente Kerkrade er alleen voor als Roda J.C. aanklopt voor steun? Zeker weten dat de achterban van de trots van het Zuiden, een brede Parkstadbasis kent. Bundel dan ook het organisatorisch talent in Parkstad om onze club weer te laten stralen.
En ja, er wordt samengewerkt. Net als tussen Europese landen ook in de Parkstadregio. Helaas stroperig, met dikwijls teveel oog voor het eigenbelang. Dan gaan kansen verloren voor vernieuwing en ontwikkeling.
Los van oude, achterhaalde gedachten hebben alle Parkstadgemeentes elkaar heel veel positiefs te bieden. Veel inwoners zijn daar dikwijls onvoldoende van doordrongen. Onbekend maakt onbemind, zo lijkt het althans. Wat ook meespeelt is de angst voor het verliezen van invloed en aanzien van bestuurders in de huidige politieke partijen. ‘We sneeuwen dadelijk onder in het klimaat van Parkstad’. “Heb ik straks nog een plek in het nieuwe bestuur?” Hoewel dit begrijpelijke , menselijke vragen zijn, mag toch gesteld worden dat vooral aandacht voor het grote belang (het wel en wee en de toekomst van onze inwoners) voorop moet staan.
Regio Parkstad stap over je eigen schaduw heen, werk echt samen, en neem positie als krachtige speler in de regio en het land.
Voor de toekomst van ons, de Europeanen van de regio Parkstad.
Daar gaat het om.
18 mei, 2019
Voorzitter OPH
Jos Adams heeft wegens gezondheidsredenen zijn functie voorzitter OPH neergelegd.
Jacques Pepels zal tot de Algemene Ledenvergadering op 28 juni 2019 als interim voorzitter OPH waarnemen.
Jacques Pepels zal tot de Algemene Ledenvergadering op 28 juni 2019 als interim voorzitter OPH waarnemen.
8 april, 2019
Gewijzigde openingstijden Hoeskamer
De OPH heeft al een drietal jaren een goed functionerende Hoeskamer, gelegen aan de Akerstraat 24 in het Centrum van Heerlen.
De openingstijden van de Hoeskamer wijzigen met ingang van 01 april 2019 en wel tot 01 juli 2019.
De Hoeskamer is dan open op :
Dinsdag van 10.00 – 16.00 uur
Donderdag van 10.00 – 16.00 uur
De laatste vrijdagmiddag van de maand !!
Op deze middag zullen de beide wethouders van de OPH, te weten – Adriane Keulen en Frank Simons -, vanaf 13.30 uur aanwezig zijn.
Er wordt een nieuwe openingstijd toegevoegd en wel op zaterdag van 10.00- 14.00 uur !!
We mogen concluderen dat reeds vele burgers de weg naar deze Hoeskamer hebben gevonden en dat er op professionele wijze aandacht besteed wordt aan vragen, opmerkingen en klachten van burgers. Er wordt altijd gezorgd voor een terugkoppeling naar degenen die de vraag gesteld hebben of er wordt een afspraak gemaakt met degenen die antwoord kunnen geven. Te denken valt bijvoorbeeld aan de verantwoordelijke ambtenaar.
De koffie staat klaar !!.
We zien U graag tijdens de openingstijden in onze Hoeskamer gelegen Akerstraat 24 te Heerlen.
De openingstijden van de Hoeskamer wijzigen met ingang van 01 april 2019 en wel tot 01 juli 2019.
De Hoeskamer is dan open op :
Dinsdag van 10.00 – 16.00 uur
Donderdag van 10.00 – 16.00 uur
De laatste vrijdagmiddag van de maand !!
Op deze middag zullen de beide wethouders van de OPH, te weten – Adriane Keulen en Frank Simons -, vanaf 13.30 uur aanwezig zijn.
Er wordt een nieuwe openingstijd toegevoegd en wel op zaterdag van 10.00- 14.00 uur !!
We mogen concluderen dat reeds vele burgers de weg naar deze Hoeskamer hebben gevonden en dat er op professionele wijze aandacht besteed wordt aan vragen, opmerkingen en klachten van burgers. Er wordt altijd gezorgd voor een terugkoppeling naar degenen die de vraag gesteld hebben of er wordt een afspraak gemaakt met degenen die antwoord kunnen geven. Te denken valt bijvoorbeeld aan de verantwoordelijke ambtenaar.
De koffie staat klaar !!.
We zien U graag tijdens de openingstijden in onze Hoeskamer gelegen Akerstraat 24 te Heerlen.
|
29 maart, 2019
|
Loek Damen
|
Ik ben niet bang voor bijnaam Frank de Sloper
De grootschalige sloop in Heerlen-centrum vindt plaats onder politieke verantwoordelijkheid van twee wethouders. Frank Simons (OPH) is vanuit zijn portefeuille met Ruimtelijke Ordening bezig met de sloop van het stadskantoor. Peter van Zutphen (SP, Centrumontwikkeling) gaat over de sloop van de voormalige Plu, Studio 54 en het Kegelpaleis.
Sinds de grote sloop in de jaren zeventig en tachtig in Heerlen is er niet meer zoveel gesloopt als nu. Wijlen Hub Savelsbergh, die 24 jaar als wethouder met in zijn portefeuille Ruimtelijke Ordening in Heerlen aan de touwtjes trok, vergaarde er de bijnaam Hub de Sloper mee.
Simons moet lachen als hij met de mogelijke bijnamen Frank de Sloper en Peter de Sloper wordt geconfronteerd. „Dat haalde laatst ook al iemand aan. Maar ik denk niet dat wij met die bijnamen de geschiedenis in zullen gaan.”
Daarvoor zitten er volgens Simons te veel verschillen tussen de sloop van toen en het afbreken van nu. „Vooropgesteld: ik kan geen uitspraken doen over met welke intenties de sloop van destijds is uitgevoerd. Ik heb er ook nauwelijks herinneringen aan. Ik was toen een jonge jongen die meer met voetbal bezig was. Maar de gebouwen die we nu slopen, zijn puisten in een stad in ontwikkeling. Daarbij zorgen we ervoor dat er iets mooiers voor terugkomt.”
De vroegere sloop heeft Heerlen met littekens achtergelaten. De nieuwe sloop moet werken als een facelift voor de stad. Simons is dan ook niet bang dat hij als sloopwethouder wordt gezien. „Ik moet de eerste burger nog spreken die me komt vertellen dat het zonde is dat deze gebouwen tegen de grond gaan. De mensen die ik spreek zijn er juist blij mee.”
Vanuit zijn werkkamer kan Simons dagelijks de vorderingen van de sloop van het stadskantoor volgen. „Ik moet de slopers een pluim geven. Ze gaan professioneel te werk, beperken overlast tot een minimum en de veiligheid staat bovenaan. En er zijn veel bruikbare materialen uit het gebouw gehaald die we kunnen recyclen. Daar doen we zelf ook aan mee. We zijn met kunstenaar Paul Koenen bezig om een bank te maken van sloopmateriaal uit het stadskantoor. Die wordt voor het nieuwe stadskantoor geplaatst, als aandenken aan het oude.”
Sinds de grote sloop in de jaren zeventig en tachtig in Heerlen is er niet meer zoveel gesloopt als nu. Wijlen Hub Savelsbergh, die 24 jaar als wethouder met in zijn portefeuille Ruimtelijke Ordening in Heerlen aan de touwtjes trok, vergaarde er de bijnaam Hub de Sloper mee.
Simons moet lachen als hij met de mogelijke bijnamen Frank de Sloper en Peter de Sloper wordt geconfronteerd. „Dat haalde laatst ook al iemand aan. Maar ik denk niet dat wij met die bijnamen de geschiedenis in zullen gaan.”
Daarvoor zitten er volgens Simons te veel verschillen tussen de sloop van toen en het afbreken van nu. „Vooropgesteld: ik kan geen uitspraken doen over met welke intenties de sloop van destijds is uitgevoerd. Ik heb er ook nauwelijks herinneringen aan. Ik was toen een jonge jongen die meer met voetbal bezig was. Maar de gebouwen die we nu slopen, zijn puisten in een stad in ontwikkeling. Daarbij zorgen we ervoor dat er iets mooiers voor terugkomt.”
De vroegere sloop heeft Heerlen met littekens achtergelaten. De nieuwe sloop moet werken als een facelift voor de stad. Simons is dan ook niet bang dat hij als sloopwethouder wordt gezien. „Ik moet de eerste burger nog spreken die me komt vertellen dat het zonde is dat deze gebouwen tegen de grond gaan. De mensen die ik spreek zijn er juist blij mee.”
Vanuit zijn werkkamer kan Simons dagelijks de vorderingen van de sloop van het stadskantoor volgen. „Ik moet de slopers een pluim geven. Ze gaan professioneel te werk, beperken overlast tot een minimum en de veiligheid staat bovenaan. En er zijn veel bruikbare materialen uit het gebouw gehaald die we kunnen recyclen. Daar doen we zelf ook aan mee. We zijn met kunstenaar Paul Koenen bezig om een bank te maken van sloopmateriaal uit het stadskantoor. Die wordt voor het nieuwe stadskantoor geplaatst, als aandenken aan het oude.”
|
23 maart, 2019
|
Artikel uit de limburger
|
Copyright 2020 Ouderen Partij Heerlen © All Rights Reserved